Einduuuh

260818, 270819 & 280819

Deze dagen voelen als een cadeautje. We eten lekker, we drinken een fles rode wijn en drinken een respectabel aantal biertjes. San Blas is pittig geweest. De twee dagen op de zeilboot waren prachtig, maar het wiegen van de golven zijn wij stadters niet gewend en het gaf een jetlag-achtig gevoel. Ondanks dat we het voor geen goud hadden willen missen voelen we wel dat de tankjes wat leeg zijn.

We duiken dagelijks lekker de sauna, het Turks stoombad en het zwembad in en chillen lekker met YouTube en een goed boek in het kingsize bed. Heeeeeerlijk om zo af te kunnen sluiten.

Davey heeft het al vier jaar over een tattoo die ze wil laten zetten voor haar moeder. Alle puzzelstukjes (wat voor een tattoo en de achterliggende betekenis) vallen deze reis op hun plek. Ook het feit dat de tattoo tijdens deze reis gezet kan worden en we een absolute top tattoo-artiest hebben gevonden, maken dat Davey op de dag voor vertrek de tattoo laat zetten. Echt prachtig geworden. Ook Christel is tot tranen toe geroerd, mooi om jullie band op deze wijze bezegeld te zien worden!

De tassen waren al eerder gepakt en inmiddels hangen we in de lucht terug naar het thuisfront. Thuis wacht ons een nieuwe uitdaging, namelijk ons pas aangeschafte nieuwe stulpje. Onze handen jeuken!

Leuk dat jullie ons wederom gevolgd hebben.

Tot de volgende keer!

Adios! Hasta luego en ciao!

San Blas

230819

We staan voor het laatste weekend tijdens onze reis. Zoals gezegd gaan we dit weekend mee op een zeilboot bij San Blas. Het was nog even spannend maar uiteindelijk is het allemaal gelukt en goed geregeld.

We worden om 05.10 opgehaald bij het hostel. De rit naar Puerto de Carti duurt een kleine 3 uur. Vervolgens wordt je direct naar je charter boot geleid om vervolgens 45 minuten later bij de zeilboot aan te komen. Natuurlijk we zijn wat moe, maar hier hebben we ontzettend naar uitgekeken.

De San Blas archipel telt 357 grotere en kleinere eilanden, waarvan het grootste gedeelte onbewoond. Wanneer je iedere dag een ander eiland aan doet, kun je je dus makkelijk een jaar vermaken. Het is tevens een bijzonder gebied aangezien hier een hele oude Indianenstam nog steeds de scepter zwaait. Dit gebied behoort tot Panama maar heeft haar eigen wetten en regels en om toegelaten te worden mag je eerst even 20 dollar aftikken. Ook hier hebben ze een manier gevonden om toeristen uit te knijpen alleen doen ze het direct even bij de ingang. Dan weet je natuurlijk wel gelijk dat het uitknijpen een 100% slagingskans heeft.

We hebben bewust voor deze boot gekozen omdat de energie die van dit stel, met twee kleine kinderen, uitging ons het meeste aansprak. Bij de andere zeilboten kregen we toch het idee dat het ordinaire melkkoeien waren, bedoelt om de extravagante levenstijl van de zeilers in stand te houden.

Wij komen aan op een wat ouder volledig metalen zeilschip dat echt een creatief wonder genoemd mag worden. De hangmat hangt hier letterlijk boven het water aan de mast. Fantastisch! Ook twee schattige kleine kinderen: Benji (3) & Lua (1). Nano en Camillo hebben 4 jaar geleden besloten een boot aan te schaffen en voor onbepaalde tijd te gaan zeilen. Ze blijven in ieder geval zeilen totdat de kinderen naar de middelbare school moeten. Vindt iedereen natuurlijk wat van, maar zij zijn zielsgelukkig.

Camilla blijkt een fantastische kok en we krijgen direct een heerlijk ontbijtje voorgeschoteld. We mogen zelf aangeven wat we willen doen en daarom doen we eerst even een eilandje aan om te zien hoe de Kuna Yala inwoners leven. Vervolgens gaan we een flinke tijd snorkelen. Het gebied is echt prachtig, koraal in alle kleuren en honderden verschillende soorten vissen in alle soorten en maten. Nano verteld ons ook nog even dat het vorige Nederlandse stel een hamerhaai is tegengekomen tijdens het snorkelen. Wat? Serieus? Hamerhaaien staan bekend als één van de meest agressieve haaisoorten. Volgens Nano is dat allemaal Hollywood gelul. Ze voeden in de avond en nacht en vallen geen mensen aan wanneer ze niet in het nauw worden gedreven. Ok, ok...weifelend laten we ons het water in zakken.

Tijdens het snorkelen hebben we Nano een tijdje gevolgd. Hij had zijn onderwaterharpoen mee om vissen te vangen voor het avondeten. Het resultaat: 3 vissen en inktvis. Super gaaf om te zien hoe Nano en Camilla als een team samenwerken en op deze manier volledig zelfvoorzienend leven.

Camilla bereidt de verse vis, het bier vloeit rijkelijk en onder de heldere sterrenhemel hebben we goede gesprekken. Van Irak tot aan het gratis onderwijs in Argentinië. Even douchen onder een zak met water en om 10 uur liggen we op één oor in onze kajuit.

240819

Waar we gisteren stralend mooi weer hadden daar is het nu bewolkt. Gisteren waren we helemaal alleen op de boot maar vandaag is er een redelijk zure Spaanse familie aan boord gekomen. Gelukkig besluiten zij vandaag vooral op verschillende eilandjes op het strand te gaan liggen. Wij zijn he-le-maal weg van het snorkelen en het harpoen vissen. Ik heb een uurtje op het strand een boek gelezen en Davey is op de boot gebleven.

Na dat uurtje gaan we wederom op snorkel tour. Nano geeft ons de harpoen en we gaan op jacht! Daar hangen we dan, in de oceaan vissen af te schieten met een onderwater speer, haha! Dit is echt heel vet! We vermaken ons kostelijk totdat Nano aangeeft dat het tijd is om onze Spaanse vrinden op te pikken.

Op de boot aangekomen, komen de vissersbootjes langs. Nano betaalt 30 dollar (!) voor 8 (!) kreeften. Straatwaarde in Amsterdam: minimaal 500 euro. Hier is het dagelijkse kost.

We hebben ons klaargemaakt om te gaan bbq'en op het strand van één van de mooiste eilandjes: Nuiniduip. Nano vaart een paar keer op en neer naar de boot om alle spullen te halen terwijl wij het gemaakte vuur gaande houden. Een uur lang laten we de kreeften garen om ons er vervolgens te goed aan te doen. Wat een bijzonder avondmaal en wat een magische omgeving. Op twee zaklampjes na is alles pikkedonker. Op de weg terug naar de zeilboot laat Nano ons als klap op de vuurpijl nog even wat fluorescerend plankton zien. Ach joh, we zijn er toch!

Kan het mooier, kan het gaver?

250819

Nouuu, het kan op zich ook wel iets minder zijn af en toe. Doordat ik de eerste nacht onze kajuit letterlijk ben uitgezweet, heb ik vannacht op het dek geslapen. Lekker koel, maar zeker niet koud. Davey heeft kou gevat en om elkaar niet aan te steken leek dit ons een zeer strak plan. Totdat de klok 04.45 sloeg en er een zware storm langs trok. Het slapen op het dek was prachtig onder een heldere sterrenhemel. Maar nu breekt echt de pleuris uit. Onweer, keiharde regen en hoge golven. Slaapdronken strompel ik over het dek het schip binnen.

Daar zit Nano al met de plaatselijke buienradar de vooruitzichten te bekijken. Ik val in slaap op de bank. In principe moesten we om half 7 terug naar de haven maar we wachten nog even tot het iets beter weer wordt waardoor we uiteindelijk rond half 8 door Nano bij de charter boot gedropt worden. Dikke knuffel, we houden contact en los ballos!

We boeken onze laatste drie nachten in een 4 sterrenhotel met sauna. Even heerlijk laten pamperen die laatste paar dagen!

Panama City

210819

Ok. Zoals jullie wellicht al gelezen hebben zijn we gisteren op de bus richting Panama City gestapt. We komen om 4.20 in de ochtend aan op het busstation aldaar (Allbrook Mall). Beetje op verkeken maar heel erg is het niet aangezien men in Panama City blijkbaar de klok rond werkt, in ieder geval op deze plek. We hebben net 10 uur bus achter de rug dus die koffietjes zijn erg welkom.

Rond 6 pakken we een Uber richting ons hostel waar we een vroege check-in hebben verzocht. De receptie blijkt zich verslapen te hebben en dus moeten we even een half uur voor de deur wachten. We checken in en krijgen de sleutel. We kunnen maar aan twee dingen denken na die nachtbus: douchen en slapen.

Of zo'n nachtbus nou echt waardevol is weet ik niet. Het enige dat je de dag erna doet is slapen, eten en wederom slapen.

Welterusten dan maar!

220819

Moet gezegd, heerlijk bedje. Geslapen als Doornroosjes. Vandaag gaan we een kijkje nemen bij het Panamakanaal. Panama is in feite een extreem rijk land en een fijn toevluchtsoord voor de belastingontduikende elite, tevens bekend van de Panama Papers.

Panama is zo rijk geworden doordat men begin 1900 besloot om het Panamakanaal te gaan graven. Hierdoor zouden schepen in de toekomst niet meer onderlangs om Zuid-Amerika dan wel bovenlangs om Noord-Amerika heen hoeven te varen. Hetgeen weken aan tijd bespaart voor dergelijke schepen. Het graven van het kanaal heeft miljoenen dollars en duizenden levens gekost. Nu worden daar de vruchten van geplukt. De gemiddelde tol dat een schip vandaag de dag betaalt bedraagt 135.000,- dollar per keer. Ja, inderdaad 135.000,- dollar per keer.

Het kanaal is niet per se mooi maar het doet je wel beseffen wat mensen samen kunnen bereiken. Het is echt een architectonisch wonder. Helemaal wanneer je je beseft dat men hier vóór de Eerste Wereldoorlog mee is begonnen.

Voordat we naar het Panamakanaal zijn geweest hebben we nog Ancon Hill aangedaan. Een kleine berg midden in de stad dat als natuurreservaat staat aangeschreven. Het is weer een even bijzonder als bizar plekje. Zoveel flora en fauna op zo'n klein stukje jungle middenin een stad op een kleine berg. We zien tarantula's, een arend, een toekan en doodskopaapjes. Ook heb je vanaf deze berg een prachtig uitzicht op de skyline van Panama City. Heeft iets weg van New York in het klein.

Op de weg naar beneden zeg ik tegen Davey: het enige dat we nog niet hebben gezien is een aan de weg hangende luiaard in een boom. Dit soort foto's zie je namelijk overal hangen bij touroperators.

We lopen 100 meter verder, Davey daar! Bizar genoeg hangt daar een luiaard 2 meter boven ons hoofd uit een boom die net actief aan het worden is. We staan 20 minuten verwonderd te kijken wanneer de luiaard bedenkt dat het mooi geweest is en z'n hoofd weer in z'n borst laat zakken om lekker te gaan slapen. Het begint inmiddels keihard te onweren en we staan niet helemaal veilig tussen de bomen. Na een paar minuten schuilen begeven we ons snel naar beneden waar we weer in een Uber springen.

Zo gaat de dag voorbij en hebben we inmiddels toch een aardige indruk gekregen van deze relatief rustige, veilige en bruisende stad. Het heeft ons verbaast aangezien de hoofdstad van Costa Rica het aandoen niet waard is. Hier kun je makkelijk een dag of 3/4 verblijven.

Tot slot, we zijn er bijna twee weken mee bezig geweest maar hebben gisteren uiteindelijk toch een zeiltrip bij San Blas kunnen regelen. Mooi op tijd naar bed, morgen gaat het wekkertje om 5 uur.

Buenos noches!

Bocas del Toro: The beginning of the end

180919

Dag 5 op Bocas en het is wederom stralend mooi weer. Al wat we deze dagen doen is uitslapen, lekker eten, het water in, naar het strand, lekker fietsen en vandaag is het weer tijd om een rondje te kajakken. Waar we eerst nog schuchter in het baaitje bleven hangen, schudden we nu onze donsveertjes af en vliegen we uit en de open zee op.

Wat een prachtig leven rond de eilanden. We zien van dichtbij een even mooie als imposante pelikaan en een gigantische pijlstaartrog. We dobberen langs wat verlaten strandjes en zien wederom tientallen zeesterren. Op dat moment weten we nog niet dat we zo getrakteerd worden op een heerlijk toetje.

We liggen al ruim een uur op het water wanneer we op een meter of 60 afstand ineens een groep dolfijnen uit het water omhoog zien komen. We proberen rustig wat dichterbij te komen. Links en rechts zien we de lijfjes en vinnen het water uitkomen. Davey spot nog een verdwaalde staart die volledig het water uitkomt. We moeten onszelf af en toe echt even knijpen. Hebben we zoveel geluk met alles wat we zien of zijn dit simpelweg prachtige landen? Waarschijnlijk een combinatie van beiden.

190819

Wat we nog niet gedaan hebben maar wel heel graag willen doen is snorkelen! Na een grondige evaluatie van alle mogelijkheden op Tripadvisor besluiten we dat we vandaag meegaan op een catamaran. Alle andere tochten hebben ook een hike op een eiland in het programma opgenomen, maar wij willen de wind door onze haren en gewoon lekker snorkelen.

Als Micheal van Gerwen zo vaak de roos zou raken als wij op deze reis, dan zou Barney weer post moeten bezorgen. Een catamaran geeft je de mogelijkheid om lekker op het deck en in de netten te hangen. Je hoeft niet zoals op een toeristenbootje hutjemutje op bankjes te zitten totdat je een eikenhouten reet hebt. Het is weer eens wat anders maar echt leuk dat we dit op het spoor zijn gekomen.

De kapitein is van middelbare leeftijd en merkbaar een echte zeerover. Hij heeft prachtige verhalen, geeft ons ongevraagd nog wat wijze raad over het huwelijk (heeft wel iets weg van hoe Petey Pablo hierover denkt) en brengt ons naar de mooiste plekjes. We snorkelen rond voedingsrijke, drijvende, mangrove-achtige eilandjes die op een steenworp afstand liggen van waar we zojuist weer een groepje dolfijnen gespot hebben. Het koraal hier heeft werkelijk alle kleuren van de regenboog en meer.

Onderweg terug naar waar we zijn opgestapt, doen we nog één plekje aan om te snorkelen voor het eiland Solarte. We zien de gekste vissen in alle soorten en maten. Bijna op het eind hebben we weer dikke vette mazzel en spotten we een haai van een hele dikke meter, op de bodem. Wat een fantastisch tripje weer!

200819

Alle mooi dingen komen tot een einde. We zitten inmiddels een week op Bocas en we hebben Angie vanmorgen verteld dat we gaan proberen om vanavond de nachtbus naar Panama-Stad te pakken en dat we anders die van morgen zullen nemen. We hebben inmiddels een week van hun gastvrijheid mogen genieten en dat heeft onze reis een prachtige kleur gegeven. Wellicht missen we heel wat door Boquete over te slaan, we zullen het nooit weten. De afgelopen week was in ieder geval heerlijk.

We nemen ontbijt in Bocas Town en er blijken nog plaatsten vrij te zijn op de nachtbus van vanavond. We besluiten de tickets direct aan te schaffen. Het is vandaag wederom prachtig weer op Bocas maar ook echt bloedverziekend heet. Volgens Angie is dit het startschot van twee maanden hitte die tot in oktober zal duren. Het is het perfecte moment om deze archipel achter ons te laten.

We mogen van Angie de hele dag ons kamertje blijven gebruiken en nog even lekker de hitte uit ons lijf douchen voordat we gaan. Davey heeft lekker liggen Youtuben terwijl ik mooi naar APOEL-Ajax kon koekeloeren.

Dan is het tijd om afscheid te nemen. We geven Rumba (de hond) en Angie nog een stevige dikke knuffel en sluiten dan de deur achter ons. CIAO!

Op naar Panama-City!

Hasta luego!

Bocas del Toro: The saga continues

160819

Zullen we dit doen? Of dat? hmmmm,waar heb jij zin? Het wordt zo'n heerlijke lwe-hebben-nergens-zin-in-laat-de-dag-de-dag-maar-zijn-dag. Wie kent ze niet...

Davey besluit prompt dat haar blonde lokken onhandelbaar zijn geworden en dat de schaar erin moet. Via Angie komt zij een Duitse kapster op het spoor en daar staan we stipt om 14.00 uur op de stoep. Dat deze Duitse dame verliefd is op haar schaar en een moeilijke jeugd en dito relatie achter de rug heeft (iets met de hechting), blijkt wanneer ik na een halfuur Pokemons vangen nog steeds Davey in de stoel zie zitten. Het resultaat? Om met Denya te spreken, een lekker kort fris koppie.

We maken onze eigen verse lunch met heerlijke guacamole, duiken zo af en toe eens wat van het deck de zee in en zo kruipt het dagje langzaam voorbij.

170819

Eén van de redenen waarom Bocas zo'n trekpleister is, zijn de vele zeesterren die je hier kunt zien. Je kent die heerlijk bewerkte insta-posts wel. Vandaag staat daarom Starfish Beach op het programma. We zijn niet van die fervente strandgangers als die mensen die na 20 jaar bakken een huid van leer hebben, maaaaar als we het kunnen combineren met een beetje sightseeing dan zijn wij de beroerdsten niet!

Het is stralend mooi weer en in het busje onderweg naar het strand lezen we veelal berichten van mensen die teleurgesteld zijn afgedropen en geconcludeerd hebben dat er helemaal geen zeesterren zijn bij Bocas.

Wanneer wij via een prachtige wandeling van een minuut of 20 op het strand aankomen zien we al tientallen zeesterren in het water liggen. Je zou zeggen het zijn maar zeesterren, maar het is erg bijzonder om van dichtbij te kunnen zien. We vermaken ons kostelijk en werken de gehele dag aan onze tere bronzen huidjes.

Op de heenweg besef je vaak niet dat je ook nog terug moet. En dat iedereen dan ook op het strand is geweest. De ui-achtige odeur schiet van alle hoeken onze neusgaten binnen. Heerlijk om een dagje strand zo af te sluiten. Het mag de pret niet drukken, knijper op en gaan!

Bocas del Toro

140819

We zijn ongeveer halverwege onze reis. De roadtrip door Costa Rica zit er definitief op. Een zeer veelzijdig land. Een aanrader voor iedereen die eens avontuurlijk wilt doen: just fucking do it?! Alles is hier goed geregeld, het land is extreem veilig, de wegen zijn er goed en de mensen zijn er aardig (Pura Vida!). Wel af te raden voor een ieder die op vakantie Aziatische prijzen gewend is.

Zoals jullie gelezen hebben zijn we inmiddels over de brug de grens naar Panama overgelopen. De reis verloopt soepeltjes. Vanaf Almirante moeten we de boot pakken richting Bocas. Ondertussen weer geïrriteerd door wat crimineel aandoende sjaggeraars die proberen ons op hun krakkemikkige bootjes te krijgen. Neuuuuh bedankt. Bij het officiële loket kopen we tickets en 5 minuten later zitten we op de boot. Prima zit van een half uurtje, we stappen uit en pakken de taxi voor een piekie de neus naar ons BnB.

Angie en Chapo wonen hier met hun hond Rumba (en nog een oninteressante hond en kat) en hebben drie kamers over die zij verhuren aan een ieder die op het relatief toeristische hoofdeiland (Colon) een rustige slaapplek zoekt (Saigon Bed and Breakfast, dikke gratis tip!). Dit plekje is echt weer een dikke 180'er. Naast dat Angie en Chapo bijzonder behulpzaam en gastvrij zijn, hebben zij fietsen staan voor de gasten, mag de keuken incl. uitrusting naar hartelust gebruikt worden en hebben zij twee kajakken liggen die ook vrij te gebruiken zijn.

Het is wat bewolkt als we aankomen, maar er staan geen golven. Angie raadt ons om direct de kajak te pakken. Dat laten Reusie en Vissertje zich geen tweede keer zeggen! Alhoewel Reusie na het zee-egel-debacle van afgelopen jaar wel iets meer 'tranquillo' dat water in plonst en tevens zichzelf heeft bewapend met een prachtig paar Human Nature waterschoentjes.

Vanaf het deck achter het huis van Angie en Chapo heb je een prachtig uitzicht over een kleine baai. In de buurt kun je het open water of een dichte mangrove door varen. Het is heerlijk om op het water te zijn, te genieten van de stilte met z'n tweetjes en weer allemaal mooie dingen om ons heen te zien.

150819

Na een heerlijke nacht, zo'n aircootje is geen overbodige luxe in deze contreien, is Davey super enthousiast. Deze plek is te gek. In principe lag het ook nog in de planning om de jungle in Boquete voor een dag of drie aan te doen. Er wordt echter geconcludeerd dat we genoeg jungle hebben gezien en dat het tijd is om te relaxen. Er gaat een drastische penstreep door de stop Boquete en er worden 3 nachten bijgeboekt. Eerlijk is eerlijk, het is hier heerlijk.

We hebben vannacht lekker bijgetankt en flink gesnoept van het ontbijt dat Angie ons heeft voorgeschoteld. We komen daarom op het idee om naar Bluff Beach te fietsen. Een ritje van een kleine 14 kilometer heen en terug. We fietsen door het natuurreservaat van Colon richting het strand. We raken langzamerhand wat verwend, maar het blijft bijzonder om door deze wildernis heen te fietsen. Het is een prachtige en lekker vermoeiende rit.

We douchen even lekker en eten dan de befaamde pizza van Doghouse. Twee gasten die vanuit een keet met een oven, koelkast en fornuis de lekkerste pizza's in elkaar flansen op vier vierkante meter.

We laten een boer en een scheet en vallen vervolgens voldaan in slaap.

The Roadtrip continues

050819

Sinds gisteren zijn we in het slaperige kustdorpje Uvita. Uvita staat bekend om de mogelijkheid tot het spotten van walvissen. Het seizoen is twee weken geleden geopend en vanaf dat moment zijn er dagelijks walvissen aan de kust gesignaleerd. Van Jonas echter geen spoor...

We beseffen ons dat we in een vogelvlucht door Costa Rica reizen en dat we onszelf nog niet echt de tijd hebben gegund om even te relaxen. De ochtendzon voorspeld een mooie dag en daarom besluiten we het nationale park in Uvita te bezoeken. Het nationale park is eigenlijk 1 lang strand. Er speelt zich hier een grappig natuurfenomeen af, bij vloed bedekt het water vrijwel het volledige strand maar bij eb vormt het strand één grote...Walvisstaart! Het is bizar maar het is echt waar.

Eigenlijk sjokken we de hele dag wat in de deining om wederom af te sluiten met een paar sushirollen waar Annie de Rooij u tegen zegt!

0608

Vandaag staat er speltakel of een gigantische deceptie op het programma. De natuur laat zich niet dwingen en van andere toeristen hebben we van de meest enthousiaste tot de meest teleurstellende verhalen gehoord over het spotten van de walvissen. Van onbeperkt zien springen van walvissen tot een vinnetje in de verte. Onderweg van La Fortuna naar Monteverde hebben we een oude man 2 uur lang een lift gegeven naar zijn dorpje. We besluiten om alle opgebouwde karmapunten in te zetten tijdens onze walvistocht.

We reizen inmiddels lang genoeg om Oost-Indisch doof te zijn voor alle verkooppraatjes van gidsen en andersoortige touroperators. Parkeer bij mij, daar stelen ze je auto leeg! Je kunt beter hier boeken, verderop is het veel duurder! Pffff, we gaan op ons gevoel af en luisteren naar de verhalen van lotgenoten die we onderweg tegenkomen.

Uiteindelijk gaan we op stap met Bahia de Ballena tours. Wordt van meerdere kanten aanbevolen, maar aangekomen op de parkeerplaats begint het indekken: welkom bij Ballena Kayak Tours zegt de jongen op de parkeerplaats. Hij heeft wel iets weg van Daniël Arends maar hij lijkt geen grappen te maken. We geven aan dat we voor de walvistour komen. Met veel gevoel voor drama en op geheel eigen wijze begint de jongen een relaas wat lijkt neer te komen op het volgende: "het is geen walvistour, maar een boottocht langs het eiland, we gaan daarbij mooie plekken langs en het belangrijkste is eigenlijk wel walvissen spotten maar het is echt geen walvistour want het zien van een walvis kunnen we niet garanderen. Dat is wat anderen ervan maken". Ohja...Vandaar dat er bij het kantoortje van de touroperator een voor blinden leesbaar bord hangt met: WALVISTOUR BOOK HERE!

Na deze heerlijk dosis "het zijn toch maar domme wandeldende Europese creditcards" gaan we dan eindelijk op pad. Het is bewolkt maar het weer is verder prima. We krijgen een one-size-fits-all zwemvest voor kleine meisjes aan en dan wordt de motor aangeslingerd.

Ook de gids lijkt mee te doen aan het "onnozele toeristen" spelletje en we varen langs plekken waar van alles te zien zou moeten zijn maar waarvan iedereen denkt: waar kijken we ook alweer naar? Het wordt al snel duidelijk dat de bootjes op het water, het zijn er slechts een stuk of 10, op de kust en op het water contact hebben met mensen die opletten waar de walvissen tevoorschijn komen. Na een dik uur komt er dan toch rook uit die schoorsteen. We zijn bij een plekje waar we mogen snorkelen, maaaaaaarrr er zijn walvissen in de buurt. De toeristen mogen stemmen: snorkelen of naar de walvissen. Oh wacht, is het dan toch? Neeee toch, het is een walvistour! Broemmmmmmm, voordat het referendum is afgerond zijn we al onderweg.

We varen richten andere bootjes die iets op het spoor lijken te zijn en langzaam zien we een moeder met haar kleine kroost uit het water komen met de vinnetjes. Af en toe wordt er even flink naar adem gehapt. Het is ongelofelijk magisch om dit natuurfenomeen te mogen aanschouwen. We hebben zelfs het geluk om de baby eenmaal uit het water te zien springen. Fantastisch!

Er komen langzaam meer bootjes bij en op dit moment blijkt dat we een hele goede gids hebben. Hij volgt zijn gevoel en wil nog even op een ander plekje kijken, weg van de drukte. We vallen vol met onze neus in de boter. We zijn helemaal alleen en spotten wederom een moeder met een kalfje. Dit keer lijkt het alsof het kalfje ons gedag komt zeggen. Het komt op een meter afstand van ons bootje omhoog waardoor we hem/haar van extreem dichtbij kunnen begroeten. Niemand kan iets uitbrengen en het is muisstil. Zelfs de kleine Belgische zusjes die ons vanmorgen uit onze slaap hielden zijn hun praatjes verloren.

Wauw! Wat een ervaring, die bucketlist begint aardig afgevinkt te worden.

Op het moment dat we richting het strand varen begint het keihard te regenen. Gelukkig zijn wij zo slim alles in een katoenen tasje te hebben gestopt. Om beurten beschermen we met ons lichaam onze spullen. Half struikelend, een echtscheiding later en als twee verzopen katten stappen we weer de auto in.

We douchen nog even snel en checken uit bij het hostel. Vervolgens rijden we een uurtje omhoog langs de Pacifische kust naar Manuel Antonio waar we de volgende ochtend het nationaal park zullen bezoeken.

070819

REISJUNK is een geweldige site. Dat is gewoon zo. Onder andere deze tip: "Als je naar Manuel Antonio national park rijdt, rijdt dan helemaal door naar de parkeerplaats die tegen het hek van het park aan ligt".

Vanaf 3 kilometer voor de ingang staan er al mensen bij parkeerplaatsen om je te overtuigen dat die andere allemaal vol zijn en dat je per se deze moet hebben. Als er in een bepaald genre Oscars voor werden uitgedeeld dan stonden hier zeker 12 genomineerden langs de kant van de weg. Als je niet beter zou weten dan hebben deze mensen zoveel overtuigingskracht dat je het simpelweg gaat geloven. Daarom, ga je weg? Check REISJUNK.

Manuel Antonio is het kleinste nationale park van Costa Rica (uit betrouwbare bronnen vernomen dat het er 13 zijn) maar wel gelijk één van de mooiste. Door de jaren heen hebben we onszelf ook wat vuile reistrucjes aangeleerd. Wil je wel de lusten maar niet de lasten van een gids (lees: niet betalen, wel de verhalen) dan loop je gewoon een toeristische trekpleister binnen waar tientallen gidsen lopen. Let op waar ze gaan staan en waar ze heen wijzen, neem je eigen verrekijker en camera mee, even meeluisteren en voilá! Child can do the laundry. Als je er vervolgens klaar mee bent loop je weer lekker verder, top!

We zien weer allemaal verschillende aapjes, luiaards, een gigantisch hert en van héél dichtbij enkele kolibries. Daarnaast beschikt het park over prachtige uitzichtpunten over zee en kun je aan de kilometers lange stranden die het park rijk is een heerlijke verfrissende duik nemen. Het moet gezegd dat dit land zoveel verschillende gezichten heeft dat wij ervan overtuigd zijn dat iedereen zich hier wekenlang kan vermaken. Om met Ursul de Geer te spreken: Het is hier fantastisch!

Nadat we het park uitkomen krijgen we bericht van Geert en Mijke dat zij van plan zijn om een dag eerder naar Manuel Antonio te komen. Ook zij vonden het zo ontzettend gezellig dat ze een dagje strand inruilen om nog een gezamenlijke avond te beleven.

Na wederom een heerlijk avondje tafelen met z'n vieren (met pizza's waar men in Italië een puntje aan kan zuigen), liggen wij in bed nog wat te woelen: we lopen wel flink voor op het schema hè? Het is wel erg gezellig hè? Dit maak je niet vaak mee toch op vakantie? Zullen we nog een dagje....Neee...Dacht jij het ook? Ja? Ok, we blijven nog een dagje!

080819 & 090819

Geert en Mijke zijn blij verrast dat we puur voor de gezelligheid blijven hangen. We boeken uiteindelijk twee nachten bij het retreat waar ook zij zitten. Overdag doen we beide lekker ons eigen ding, maar om 16.00 uur stipt is het happy hour aan de rand van het zwembad. We treffen het enorm, het worden zonovergoten dagen. We zuigen ieder zonnestraaltje op om er zeker van te zijn dat we niet over drie weken als twee reflecterende spiegels terugkeren in Nederland. En reken maar dat dit gelukt is.

Na wat jaartjes met z'n tweeën te hebben gereisd beseffen we ons nu ook dat het echt heel gezellig kan zijn wanneer je met de juiste mensen op pad bent. Een weekje wintersport zit al in de pijplijn!

110819 & 120819

Na het ontbijt is er geen ontkomen meer aan. We gaan nu toch echt beide een andere kant op. Geert en Mijke gaan walvissen spotten in Uvita en wij gaan naar de Caribische kust. We geven elkaar een knuffel en een kus en bezweren elkaar in NL weer op te zoeken.

Ons staat vandaag de langste rit van onze roadtrip in Costa Rica te wachten. We steken over van de Pacifische naar Caribische kust, om precies te zijn naar het national park en schiereiland: Tortuguero. De naam verklapt het al een beetje maar de bedoeling is om bij donker schildpadden te zien nesten op het strand. Na alle gezelligheid moeten we weer wat inlopen op het schema en daarom ziet onze komende, pak en beet, 30 uur er als volgt uit:

- van 9 tot 15 uur rijden naar Tortuguero;

- om 16 uur de boot naar het desbetreffende mini dorpje;

- om 22 uur de turtle tour;

- van 00.00 tot 06.30 uur slapen;

- 07.00 tot 10.00 uur een kanotocht door de rivieren bij Tortuguero;

- om 11.00 uur de boot terug naar Pavona waar de auto staat geparkeerd;

- om 12.00 uur met gierende banden naar onze laatste stop in Costa Rica.

Op een gemiste afslag na verloopt onze reis richting Tortuguero uitstekend. Bij aankomst in Pavona, alwaar wij natuurlijk ook weer de toeristische verkooppraatjes proberen te omzeilen, stappen we om 15.30 op de boot en om 16.00 komen we aan in het leuke schattige dorpje dat ook Tortuguero heet.

Na wat hangen op de kamer gaan we een hapje eten. Onze Brabantse vrinden zijn hier al geweest en hebben ons een goede gids getipt. Rafa is altijd goedgemutst en waarschijnlijk de koploper voor wat betreft buitenechtelijke kinderen en evenzoveel affaires op het dorp. Caroline Tensen zou eraan te pas moeten komen om in de meeste gevallen uitsluitsel te geven.

Om 22.00 stappen we met Rafa op het fietsje richting de stranden. Kleine groepjes toeristen zijn ook onderweg. Rafa heeft allemaal Rafa-trucjes om ons vooraan te krijgen en op de juiste momenten op de juiste plek.

Op het moment dat wij aankomen zijn de rangers al druk bezig om de schildpadden te helpen met het nesten. Het is een beschermd gebied en vooralsnog moeten we op afstand blijven. We mogen geen foto's of video's maken en alleen de gidsen mogen bij schijnen met rood licht.

Zodra de schildpad begint met het leggen van eitjes mogen we het hele tafereel aanschouwen. Je leest hier weleens over, maar om dit van dichtbij te aanschouwen is bijzonder indrukwekkend. Je ziet van dichtbij een dinosaurusachtig wezen (als je naar de ogen, de kop en de bewegingen kijkt) haar eitjes leggen in een hypermoderne wereld. Het heeft ook iets ongeloofwaardigs. Maar het is zo bijzonder...

Na 2 uur worden de tours afgerond. De eitjes zijn dan gelegd en de schildpad gaat vervolgens de eitjes met een laag zand bedekken en graaft vóór zich een ander gat om eventuele roofdieren om de tuin te leiden met een soort van nep-nest. Dit gaat echter heel traag omdat de schildpad tussentijds op adem moet komen en soms even stopt met graven. Rafa stelt voor om nog even te blijven waardoor we nog maar met een handjevol mensen naar dit mythische wezentje zitten te kijken.

Na een half uurtje gebeurd wat klaarblijkelijk niet veel mensen te zien krijgen. Deze schilpad blijkt jong en in topconditie. Ze is klaar met het maken van het nest en het neppe nest en klaar om terug de zee in te gaan. Langzaam en met tussenpozen kruipt ze terug naar zee. Ze heeft haar plicht gedaan en zal haar kindjes nooit te zien krijgen. Ze raakt het water om vervolgens in het niets te verdwijnen...Zelfs Frits Bom heeft hier geen woorden voor.

De volgende ochtend regent het keihard. Maar na 4 bakken koffie en een overmatige dosis aan droog brood bij Rafa thuis besluiten we toch om 8 uur in de kano te stappen. Doordat het zo hard regent blijven de meeste dieren helaas weg. Rafa overtuigd ons wel van het feit dat we op onze slippers de jungle instappen op een plek waarvan hij bezweerd dat er blue jeans kikkers rondlopen. Van kaaimannen tot luiaards, van kolibries tot brulapen en walvissen tot schildpadden we hebben het allemaal gezien hier. Echter de kleine rode kikkertjes met blauwe pootjes (vandaar de naam), die zo groot zijn als een halve vinger, ontbraken op het lijstje. Na enkele stappen zien we er tientallen.

Het is direct ook het enige dat deze boottocht de moeite waard maakt. Rafa probeert het wel, met zijn eindeloze goedgemutstheid, maar er is door de regen gewoon weinig te zien. Na het zien van de kikkertjes begint het wederom te stortregenen en zijn we van top tot teen zeiknat. We verzoeken Rafa vervolgens om ons af te zetten zodat we ons nog even kunnen afspoelen bij het hotel. We checken uit, pakken de boot terug en voordat we het weten zijn alweer onderweg naar onze laatste stop in Costa Rica: Puerto Viejo.

Tegen de avond komen we aan in Puerto Viejo. Puerto Viejo is een kustplekje waar de reggae scene overheerst en we dus even lekker bij kunnen komen van onze recente belevenissen. We boeken drie nachten bij het populaire Selina. Waar we beginnen met een lekkere duik in het zwembad om de avond af te sluiten met een heerlijke burger bij SoulSurfer.

Buenos noches, hasta luego!

Een nieuw avontuur

Lieve kijkbuis vriendjes en vriendinnetjes,

Leuk dat jullie ons ook dit jaar weer volgen tijdens onze, vierde alweer (!), grote reis. Ook deze keer zullen wij ongeveer een maand de benen nemen naar oorden waar het kwik geen hedendaagse Nederlanse capriolen uithaalt. De thermostaat geeft hier het hele jaar door minimaal 25 en maximaal 35 graden aan. Voor de slimmeriken onder ons, dit komt doordat onze bestemming dicht tegen de evenaar aan ligt.

Dit jaar stropen wij de jungles en straten van Midden Amerika af. Om wat meer specifiek te zijn: Costa Rica & Panama.

Om goed voor de dag te komen bij een gemiddelde Spaanse gesprekspartner of een housewarming waar triviant wordt gespeeld:

- Costa Rica heeft zijn leger ontbonden in 1949 en heeft geen officieel leger;
- heeft ongeveer 5 miljoen inwoners;
- de hoofdstad is San José:
- de voertaal is Spaans, maar er spreken veel inwoners een woordje Engels;
- er wordt betaalt met Colònes of Dollars;
- zij zingen het volkslied noble patria, tu hermosa bandera.

Geloof je het niet? Check Wikipedia.

Op 30 juli vliegen wij richting San José. Na een tussenstop in Houston (Amerika blijft een verschrikkelijk land om binnen te komen), wij hebben dan reeds 9 uur in de vleugels, vliegen we binnen een uurtje of 4 naar de Costa Ricaanse hoofdstad. United Airlines is op zich een prima maatschappij om mee te vliegen maar voor de tweede keer merken wij dat ze daar geen horloges dragen. De vlucht naar zowel Houston als San José heeft dik een uur vetraging.

We reizen tegenwoordig heel decadent met een Kabinenul, in het Engels Cabinzero, backpack. Dit is een rugzak die speciale afmetingen heeft waardoor het precies als handbagage mee het vliegtuig in mag. Hierdoor hoeven we dus nooit meer een tas in te checken, nooit meer te wachten op onze bagage op het vliegveld, loop je nooit het risico dat je bagage niet op de bestemming aankomt en hebben we een tas die qua inhoud maximaal is. Aanradertje!

Arajuela - Uvita

300719

Na de meest soepele landing ooit sinds die allereerste van Otto Lilienthal in 1891 racen wij het vliegtuig uit op zoek naar een taxi. We twijfelen wat over de prijs, hij vraagt 20 dollar. Op een vliegveld wordt je altijd genaaid door taxi's maar dit klinkt wel erg overdreven voor een rit van 9 minuten. Het maakt hem niet uit op de meter rijden of 20 dollar. Aarzelend kiezen we voor de meter. Het blijkt een psychologisch spelletje te zijn geweest aangezien de meter voor de deur stopt om en nabij de 8 dollar. Die zijn snel verdient.

We overnachten niet in San José maar in een klein buitenwijkje: Arajuela. San José staat niet te boek als het Barcelona van Centraal Amerika en dus kun je na aankomst het beste direct doorreizen naar je eerstvolgende bestemming. We verblijven op deze plek omdat die het dichtst bij het vliegveld is en we toe zijn aan een horizontale slaaphouding. We verblijven bij een lief en zorgzaam vrouwtje dat in haar uppie zorgt voor haar eenjarige zoontje. Te lief!

310719

De volgende ochtend pakken we een ontbijtje en een koffie op de hoek en laten we ons met een Ubertje (we blijven natuurlijk wel gierige Hollanders) naar onze huurauto escorteren. We huren via Sunnycars bij Alamo. We hebben geluk gehad aangezien Alamo hoog staat aangeschreven en we pas 5 dagen geleden de auto geboekt hebben. De Suzuki Jimny ziet er uit om door een ringetje te halen. Bailando galmt uit de speakers en wij geven een dot gas richting La Fortuna!

Een heerlijk cappucino en een rit van ongeveer 3 uur verder zijn we naar La Fortuna doorgereden en arriveren we bij ons verblijf. Net buiten La Fortuna heeft een jonge gozer (Jonathan) 15 meer en minder luxe huisjes gebouwd met een prachtig uitzicht op de Arenal vulkaan. De Arenal is de hoofdattractie van deze regio en waarschijnlijk het enige bestaansrecht van het verderop gelegen stadje.

Jonathan neemt ons direct mee langs de bossen rond het huisje. Binnen 3 minuten spotten we de eerste luiaards, dit zijn magische momenten. Costa Rica bestaat voor 70% uit jungle en bossen en is één van de meest biodiverse landen van de wereld.

We komen ongeveer gelijktijdig aan met een ander Nederlands stel (Mijke en Geert) uit de zuidelijkste regionen van Brabant. Hilvarenbeek voor de kenners van deze contreien. Het klikt direct. Soms zit je na drie woorden op dezelfde golflengte en dit was typisch zo'n gevalletje. Enkele uren (en een aantal pilskes!) later zitten zij bij ons in de Jimny en weer een half uur later zitten we met zn vieren aan de pizza's! Super gezellig!

010819

De volgende ochtend zijn we rond 6 uur wakker. We zitten middenin de bergen en het is er lekker koel. Al vroeg gaan we naar de hot springs in de buurt waar we als eerste de thermische en natuurlijke baden in de natuur instappen. Helemaal alléén middenin de jungle in een warm bad, gelukkig hebben we de foto's nog.

Na onszelf even te hebben opgefrist begeven we ons richting de hoofdattractie van dit gebied. Het Mystico National Park. Het park kenmerkt zich door de gigantische hangbruggen die tot wel 100 meter boven de jungle en tussen de boomtoppen zijn aangelegd. Tussen die boomtoppen zien we brulaapjes stoeien. Het is een adembenemende ervaring. We zijn nog géén 48 uur binnen maar hebben nu al het gevoel dat de keuze voor deze bestemming de juiste is. Het is werkelijk een prachtig land. Doordat het wat duurder is blijven de feestende ramptoeristen weg en blijft het land prachtig schoon en goed bewaard. De wegen zijn voor het overgrote deel echt goed te noemen. Hier en daar vind je wel een bergpad dat vol met kuilen zit en waar grote keien liggen.

Teruggekomen bij het verblijf merken we ineens de gevolgen van een heerlijk jetlag. We smullen van een heerlijk traditionele Casado dat door Jonathan z'n moeder is bereidt en drinken nog een paar pilskes met onze Brabantse vrinden.

Onze kaarsjes doven langzaam uit en we vallen in een heerlijke diepe slaap.

020819

Na een heerlijke nachtrust beginnen we redelijk te herstellen van de jetlag. Vandaag dus tijd voor een mooie hike door de jungle en op het lavapad rond de vulkaan. In 1968 heeft de Arenal voor het laatst wat prut uitgespuugd en daarom ligt er nu een prachtig lavapad op en om de vulkaan. We lopen eerst anderhalf uur op eigen houtje door de jungle om vervolgens de hike via het lavapad af te ronden. Het is een mooie kennismaking met de diversiteit die het land te bieden heeft.

In de middag belanden we bij Organic Fortuna. Een hip tentje waar ze de meest uiteenlopende en creatieve gerechten en smoothies serveren. Genieten met een hoofdletter G.

De hike heeft er flink ingehakt waarop Davey besluit enkele uren haar kussen van wat speeksel te voorzien. Aangezien de regio een veelheid aan mogelijkheden biedt geeft ons dat de mogelijkheid om de verschillende activiteiten met Mijke en Geert te delen en te bespreken. Deze avond wordt een kopie van de avond ervoor. Tevens blijkt dat we in Monteverde wederom in hetzelfde hostel zitten als Mijke en Geert.

030819

De volgende ochtend rijden we ongeveer gelijktijdig richting Monteverde zonder echt de afspraak te maken om bij elkaar te blijven. Ieder doet z'n ding. De weg naar Monteverde is weinig modern en geeft een safari achtige ervaring dwars door de noordelijke bergen van Costa Rica.

In Monteverde aangekomen lunchen we in Taco Taco waar we diezelfde avond ook weer zullen eten met Mijke en Geert. Heerlijk taco's, burrito's en quesadilla.

De volgende dag zullen we gezamenlijk onze levens in de waagschaal leggen tijdens de beroemde canopy tour bij Extremo.

Vrij vertaald betekent canopy tour: "een tour langs de toppen". We zullen vandaag met snelheden van meer dan 100km per uur tussen de boomtoppen door razen. 13 ziplines, 2 supermannen en 1 tarzan swing staan op het programma. Je wordt warm gemaakt door hangend aan ijzeren kabels en tussen de boomtoppen door van de ene naar de andere kant van de jungle geslingerd te worden.

Vervolgens staan de twee supermannen op het programma. Twee bloedsnelle lijnen waarbij je wordt ingesnoerd en met je hoofd naar voren langs de lijn een kilometer naar beneden wordt geslingerd. Dit gaat zo ongelofelijk snel dat je amper beseft wat er gebeurd.

Tot slot mag je in zittende houding een vrije val van ongeveer 50 meter maken aan de Tarzan Swing. We hebben heel wat mensen met nieuw ontwikkelde hoogtevrees naar beneden zien komen. Wat een dikke adrenalinekick was dit! Zo gaaf om een keer te doen!

040819

We hebben vandaag twee opties: doorrijden richting Uvita langs de Pacifische kust of met Mijke en Geert mee bungeejumpen in Monteverde. Hoewel bungeejumpen ons heel vet lijkt vinden we de plek in combinatie met het weer niet optimaal. Ook komen we erachter dat je kunt bungeejumpen bij het Panamakanaal. We krijgen dus nog een herkansing deze reis!

We zakken vandaag lekker rustig af richting Uvita en stoppen onderweg af en toe om landschap te bekijken of lekker te lunchen. De reis naar Uvita is te vergelijken met een retourtje Ruurlo. Het is dus allemaal prima te bereizen. Heel anders dan wat we gewend zijn uit Zuid-Amerika.

We komen later op de middag aan bij een heerlijk hostel midden in de jungle. Het is eigenlijk één grote gave tent met allemaal mooie plekjes met uitzicht, hangmatten en leuke en schone kamers. Huisdieren: 3 honden en een kaaiman.

Davey kan de sushi van harte aanbevelen, tot morgen!

P.S. let niet op de taalvouten!