daveyennickinmiddenamerika.reismee.nl

The Roadtrip continues

050819

Sinds gisteren zijn we in het slaperige kustdorpje Uvita. Uvita staat bekend om de mogelijkheid tot het spotten van walvissen. Het seizoen is twee weken geleden geopend en vanaf dat moment zijn er dagelijks walvissen aan de kust gesignaleerd. Van Jonas echter geen spoor...

We beseffen ons dat we in een vogelvlucht door Costa Rica reizen en dat we onszelf nog niet echt de tijd hebben gegund om even te relaxen. De ochtendzon voorspeld een mooie dag en daarom besluiten we het nationale park in Uvita te bezoeken. Het nationale park is eigenlijk 1 lang strand. Er speelt zich hier een grappig natuurfenomeen af, bij vloed bedekt het water vrijwel het volledige strand maar bij eb vormt het strand één grote...Walvisstaart! Het is bizar maar het is echt waar.

Eigenlijk sjokken we de hele dag wat in de deining om wederom af te sluiten met een paar sushirollen waar Annie de Rooij u tegen zegt!

0608

Vandaag staat er speltakel of een gigantische deceptie op het programma. De natuur laat zich niet dwingen en van andere toeristen hebben we van de meest enthousiaste tot de meest teleurstellende verhalen gehoord over het spotten van de walvissen. Van onbeperkt zien springen van walvissen tot een vinnetje in de verte. Onderweg van La Fortuna naar Monteverde hebben we een oude man 2 uur lang een lift gegeven naar zijn dorpje. We besluiten om alle opgebouwde karmapunten in te zetten tijdens onze walvistocht.

We reizen inmiddels lang genoeg om Oost-Indisch doof te zijn voor alle verkooppraatjes van gidsen en andersoortige touroperators. Parkeer bij mij, daar stelen ze je auto leeg! Je kunt beter hier boeken, verderop is het veel duurder! Pffff, we gaan op ons gevoel af en luisteren naar de verhalen van lotgenoten die we onderweg tegenkomen.

Uiteindelijk gaan we op stap met Bahia de Ballena tours. Wordt van meerdere kanten aanbevolen, maar aangekomen op de parkeerplaats begint het indekken: welkom bij Ballena Kayak Tours zegt de jongen op de parkeerplaats. Hij heeft wel iets weg van Daniël Arends maar hij lijkt geen grappen te maken. We geven aan dat we voor de walvistour komen. Met veel gevoel voor drama en op geheel eigen wijze begint de jongen een relaas wat lijkt neer te komen op het volgende: "het is geen walvistour, maar een boottocht langs het eiland, we gaan daarbij mooie plekken langs en het belangrijkste is eigenlijk wel walvissen spotten maar het is echt geen walvistour want het zien van een walvis kunnen we niet garanderen. Dat is wat anderen ervan maken". Ohja...Vandaar dat er bij het kantoortje van de touroperator een voor blinden leesbaar bord hangt met: WALVISTOUR BOOK HERE!

Na deze heerlijk dosis "het zijn toch maar domme wandeldende Europese creditcards" gaan we dan eindelijk op pad. Het is bewolkt maar het weer is verder prima. We krijgen een one-size-fits-all zwemvest voor kleine meisjes aan en dan wordt de motor aangeslingerd.

Ook de gids lijkt mee te doen aan het "onnozele toeristen" spelletje en we varen langs plekken waar van alles te zien zou moeten zijn maar waarvan iedereen denkt: waar kijken we ook alweer naar? Het wordt al snel duidelijk dat de bootjes op het water, het zijn er slechts een stuk of 10, op de kust en op het water contact hebben met mensen die opletten waar de walvissen tevoorschijn komen. Na een dik uur komt er dan toch rook uit die schoorsteen. We zijn bij een plekje waar we mogen snorkelen, maaaaaaarrr er zijn walvissen in de buurt. De toeristen mogen stemmen: snorkelen of naar de walvissen. Oh wacht, is het dan toch? Neeee toch, het is een walvistour! Broemmmmmmm, voordat het referendum is afgerond zijn we al onderweg.

We varen richten andere bootjes die iets op het spoor lijken te zijn en langzaam zien we een moeder met haar kleine kroost uit het water komen met de vinnetjes. Af en toe wordt er even flink naar adem gehapt. Het is ongelofelijk magisch om dit natuurfenomeen te mogen aanschouwen. We hebben zelfs het geluk om de baby eenmaal uit het water te zien springen. Fantastisch!

Er komen langzaam meer bootjes bij en op dit moment blijkt dat we een hele goede gids hebben. Hij volgt zijn gevoel en wil nog even op een ander plekje kijken, weg van de drukte. We vallen vol met onze neus in de boter. We zijn helemaal alleen en spotten wederom een moeder met een kalfje. Dit keer lijkt het alsof het kalfje ons gedag komt zeggen. Het komt op een meter afstand van ons bootje omhoog waardoor we hem/haar van extreem dichtbij kunnen begroeten. Niemand kan iets uitbrengen en het is muisstil. Zelfs de kleine Belgische zusjes die ons vanmorgen uit onze slaap hielden zijn hun praatjes verloren.

Wauw! Wat een ervaring, die bucketlist begint aardig afgevinkt te worden.

Op het moment dat we richting het strand varen begint het keihard te regenen. Gelukkig zijn wij zo slim alles in een katoenen tasje te hebben gestopt. Om beurten beschermen we met ons lichaam onze spullen. Half struikelend, een echtscheiding later en als twee verzopen katten stappen we weer de auto in.

We douchen nog even snel en checken uit bij het hostel. Vervolgens rijden we een uurtje omhoog langs de Pacifische kust naar Manuel Antonio waar we de volgende ochtend het nationaal park zullen bezoeken.

070819

REISJUNK is een geweldige site. Dat is gewoon zo. Onder andere deze tip: "Als je naar Manuel Antonio national park rijdt, rijdt dan helemaal door naar de parkeerplaats die tegen het hek van het park aan ligt".

Vanaf 3 kilometer voor de ingang staan er al mensen bij parkeerplaatsen om je te overtuigen dat die andere allemaal vol zijn en dat je per se deze moet hebben. Als er in een bepaald genre Oscars voor werden uitgedeeld dan stonden hier zeker 12 genomineerden langs de kant van de weg. Als je niet beter zou weten dan hebben deze mensen zoveel overtuigingskracht dat je het simpelweg gaat geloven. Daarom, ga je weg? Check REISJUNK.

Manuel Antonio is het kleinste nationale park van Costa Rica (uit betrouwbare bronnen vernomen dat het er 13 zijn) maar wel gelijk één van de mooiste. Door de jaren heen hebben we onszelf ook wat vuile reistrucjes aangeleerd. Wil je wel de lusten maar niet de lasten van een gids (lees: niet betalen, wel de verhalen) dan loop je gewoon een toeristische trekpleister binnen waar tientallen gidsen lopen. Let op waar ze gaan staan en waar ze heen wijzen, neem je eigen verrekijker en camera mee, even meeluisteren en voilá! Child can do the laundry. Als je er vervolgens klaar mee bent loop je weer lekker verder, top!

We zien weer allemaal verschillende aapjes, luiaards, een gigantisch hert en van héél dichtbij enkele kolibries. Daarnaast beschikt het park over prachtige uitzichtpunten over zee en kun je aan de kilometers lange stranden die het park rijk is een heerlijke verfrissende duik nemen. Het moet gezegd dat dit land zoveel verschillende gezichten heeft dat wij ervan overtuigd zijn dat iedereen zich hier wekenlang kan vermaken. Om met Ursul de Geer te spreken: Het is hier fantastisch!

Nadat we het park uitkomen krijgen we bericht van Geert en Mijke dat zij van plan zijn om een dag eerder naar Manuel Antonio te komen. Ook zij vonden het zo ontzettend gezellig dat ze een dagje strand inruilen om nog een gezamenlijke avond te beleven.

Na wederom een heerlijk avondje tafelen met z'n vieren (met pizza's waar men in Italië een puntje aan kan zuigen), liggen wij in bed nog wat te woelen: we lopen wel flink voor op het schema hè? Het is wel erg gezellig hè? Dit maak je niet vaak mee toch op vakantie? Zullen we nog een dagje....Neee...Dacht jij het ook? Ja? Ok, we blijven nog een dagje!

080819 & 090819

Geert en Mijke zijn blij verrast dat we puur voor de gezelligheid blijven hangen. We boeken uiteindelijk twee nachten bij het retreat waar ook zij zitten. Overdag doen we beide lekker ons eigen ding, maar om 16.00 uur stipt is het happy hour aan de rand van het zwembad. We treffen het enorm, het worden zonovergoten dagen. We zuigen ieder zonnestraaltje op om er zeker van te zijn dat we niet over drie weken als twee reflecterende spiegels terugkeren in Nederland. En reken maar dat dit gelukt is.

Na wat jaartjes met z'n tweeën te hebben gereisd beseffen we ons nu ook dat het echt heel gezellig kan zijn wanneer je met de juiste mensen op pad bent. Een weekje wintersport zit al in de pijplijn!

110819 & 120819

Na het ontbijt is er geen ontkomen meer aan. We gaan nu toch echt beide een andere kant op. Geert en Mijke gaan walvissen spotten in Uvita en wij gaan naar de Caribische kust. We geven elkaar een knuffel en een kus en bezweren elkaar in NL weer op te zoeken.

Ons staat vandaag de langste rit van onze roadtrip in Costa Rica te wachten. We steken over van de Pacifische naar Caribische kust, om precies te zijn naar het national park en schiereiland: Tortuguero. De naam verklapt het al een beetje maar de bedoeling is om bij donker schildpadden te zien nesten op het strand. Na alle gezelligheid moeten we weer wat inlopen op het schema en daarom ziet onze komende, pak en beet, 30 uur er als volgt uit:

- van 9 tot 15 uur rijden naar Tortuguero;

- om 16 uur de boot naar het desbetreffende mini dorpje;

- om 22 uur de turtle tour;

- van 00.00 tot 06.30 uur slapen;

- 07.00 tot 10.00 uur een kanotocht door de rivieren bij Tortuguero;

- om 11.00 uur de boot terug naar Pavona waar de auto staat geparkeerd;

- om 12.00 uur met gierende banden naar onze laatste stop in Costa Rica.

Op een gemiste afslag na verloopt onze reis richting Tortuguero uitstekend. Bij aankomst in Pavona, alwaar wij natuurlijk ook weer de toeristische verkooppraatjes proberen te omzeilen, stappen we om 15.30 op de boot en om 16.00 komen we aan in het leuke schattige dorpje dat ook Tortuguero heet.

Na wat hangen op de kamer gaan we een hapje eten. Onze Brabantse vrinden zijn hier al geweest en hebben ons een goede gids getipt. Rafa is altijd goedgemutst en waarschijnlijk de koploper voor wat betreft buitenechtelijke kinderen en evenzoveel affaires op het dorp. Caroline Tensen zou eraan te pas moeten komen om in de meeste gevallen uitsluitsel te geven.

Om 22.00 stappen we met Rafa op het fietsje richting de stranden. Kleine groepjes toeristen zijn ook onderweg. Rafa heeft allemaal Rafa-trucjes om ons vooraan te krijgen en op de juiste momenten op de juiste plek.

Op het moment dat wij aankomen zijn de rangers al druk bezig om de schildpadden te helpen met het nesten. Het is een beschermd gebied en vooralsnog moeten we op afstand blijven. We mogen geen foto's of video's maken en alleen de gidsen mogen bij schijnen met rood licht.

Zodra de schildpad begint met het leggen van eitjes mogen we het hele tafereel aanschouwen. Je leest hier weleens over, maar om dit van dichtbij te aanschouwen is bijzonder indrukwekkend. Je ziet van dichtbij een dinosaurusachtig wezen (als je naar de ogen, de kop en de bewegingen kijkt) haar eitjes leggen in een hypermoderne wereld. Het heeft ook iets ongeloofwaardigs. Maar het is zo bijzonder...

Na 2 uur worden de tours afgerond. De eitjes zijn dan gelegd en de schildpad gaat vervolgens de eitjes met een laag zand bedekken en graaft vóór zich een ander gat om eventuele roofdieren om de tuin te leiden met een soort van nep-nest. Dit gaat echter heel traag omdat de schildpad tussentijds op adem moet komen en soms even stopt met graven. Rafa stelt voor om nog even te blijven waardoor we nog maar met een handjevol mensen naar dit mythische wezentje zitten te kijken.

Na een half uurtje gebeurd wat klaarblijkelijk niet veel mensen te zien krijgen. Deze schilpad blijkt jong en in topconditie. Ze is klaar met het maken van het nest en het neppe nest en klaar om terug de zee in te gaan. Langzaam en met tussenpozen kruipt ze terug naar zee. Ze heeft haar plicht gedaan en zal haar kindjes nooit te zien krijgen. Ze raakt het water om vervolgens in het niets te verdwijnen...Zelfs Frits Bom heeft hier geen woorden voor.

De volgende ochtend regent het keihard. Maar na 4 bakken koffie en een overmatige dosis aan droog brood bij Rafa thuis besluiten we toch om 8 uur in de kano te stappen. Doordat het zo hard regent blijven de meeste dieren helaas weg. Rafa overtuigd ons wel van het feit dat we op onze slippers de jungle instappen op een plek waarvan hij bezweerd dat er blue jeans kikkers rondlopen. Van kaaimannen tot luiaards, van kolibries tot brulapen en walvissen tot schildpadden we hebben het allemaal gezien hier. Echter de kleine rode kikkertjes met blauwe pootjes (vandaar de naam), die zo groot zijn als een halve vinger, ontbraken op het lijstje. Na enkele stappen zien we er tientallen.

Het is direct ook het enige dat deze boottocht de moeite waard maakt. Rafa probeert het wel, met zijn eindeloze goedgemutstheid, maar er is door de regen gewoon weinig te zien. Na het zien van de kikkertjes begint het wederom te stortregenen en zijn we van top tot teen zeiknat. We verzoeken Rafa vervolgens om ons af te zetten zodat we ons nog even kunnen afspoelen bij het hotel. We checken uit, pakken de boot terug en voordat we het weten zijn alweer onderweg naar onze laatste stop in Costa Rica: Puerto Viejo.

Tegen de avond komen we aan in Puerto Viejo. Puerto Viejo is een kustplekje waar de reggae scene overheerst en we dus even lekker bij kunnen komen van onze recente belevenissen. We boeken drie nachten bij het populaire Selina. Waar we beginnen met een lekkere duik in het zwembad om de avond af te sluiten met een heerlijke burger bij SoulSurfer.

Buenos noches, hasta luego!

Reacties

Reacties

Christel

Hilarisch, hoe je schrijft. Heerlijk om te lezen. Geniet van jullie ervaringen, ik geniet mee. Xxx

David

Wat een belevenissen jongens.... Echt magisch! Top ook om het zo in detail mee te kunnen krijgen <3

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!